Wielkopowierzchniowe okna pozwalają na likwidację wszelkich ograniczeń, oszczędność miejsca i swobodne kształtowanie przestrzeni w domu. Przepełnione światłem pomieszczenia, bliskość natury, brak barier i optymalne wykorzystanie powierzchni mieszkalnej to nowa perspektywa w aranżacji pomieszczeń.

Idealnym rozwiązaniem dla pragnących komfortowego połączenia wnętrza z tarasem oraz panoramicznego widoku osiąganego dzięki dużej powierzchni przeszklonej jest zastosowanie drzwi unoszono-przesuwnych HST. Specjalne mechanizmy okuciowe pozwalają na przesuwanie ogromnych skrzydeł przy użyciu minimalnej siły. Przekręcenie dużej klamki w dół, z pozycji zamknięcia, powoduje uniesienie skrzydła o kilka milimetrów, zwolnienie docisku uszczelek i możliwość swobodnego przesuwania skrzydeł.

Jak się przygotować do montażu okien HST w domu?

Doświadczeni instalatorzy wiedzą, jak przygotować otwór i posadzkę do montażu drzwi HST, m.in.:

• zwrócą szczególną uwagę na zachowanie odpowiedniego pionu i poziomu, zastosują właściwe uszczelnienia między ramą a murem (bo sama piana nie jest wystarczająca!);
• zadbają o prawidłowe podparcia dla dużych przeszkleń oraz o odpowiednią liczbę punktów mocowania, zgodną ze specyfikacją montażową producenta okien HST;
• zastosują również dobre mocowanie ramy w dolnej części okna HST.

Jakie są schematy otwierania drzwi przesuwnych HST?

Drzwi unoszono-przesuwne typu HST mogą występować w co najmniej kilku różnych wersjach i układach skrzydeł oraz części nieotwieranych. Różnorodność konstrukcji jest jedną z niezaprzeczalnych zalet tego rozwiązania. Najpopularniejsze schematy drzwi HST to warianty 2-kwaterowe – z jednym lub oboma skrzydłami ruchomymi – lub 4-kwaterowe – z dwoma środkowymi lub wszystkimi skrzydłami ruchomymi.

Czy drzwi unoszono-przesuwne są szczelne?

W tym rozwiązaniu uszczelnienie realizowane jest za pomocą zintegrowanych uszczelek, co gwarantuje wysoką szczelność. Odpowiednia szczelność przestrzeni pomiędzy poruszającymi się skrzydłami drzwi HST w chwili gdy pozostają one w pozycji zamkniętej zapewniona jest przez specjalny układ nakładających się na siebie zaczepów wyposażonych w system uszczelek przylgowych.

W drzwiach HST stosuje się specjalistyczne okucia okienne, które gwarantują, że skrzydła swobodnie i bez najmniejszego oporu przesuwają się względem siebie lub względem nieotwieranych części konstrukcji.

A co z posadzką przy montażu drzwi HST?

Drzwi podnoszono-przesuwne powinny zapewnić nam przede wszystkim bezproblemowy dostęp do tarasu. Zatem ideałem byłoby, gdyby różnica poziomów między tarasem a finalną podłogą we wnętrzu oscylowała w okolicy zera. Szczególnie jeśli myślimy o tzw. bezprogowym przejściu na taras, czyli o zastosowaniu progu zlicowanego z podłogą. Jego montaż należy omówić odpowiednio wcześniej z fachowcem, gdyż trzeba uwzględnić go w projekcie jeszcze na etapie planowania inwestycji i wylewania lub przygotowywania posadzek.

Na co zwrócić uwagę, wybierając zlicowany próg?

– Warto pamiętać o tym, że próg, zwłaszcza w domach energooszczędnych i pasywnych, powinien mieć odpowiednie właściwości termoizolacyjne. Przykładem jest np. zlicowany z podłogą próg GU-thermostep, który nie tworzy mostka termicznego. Próg G-U zapobiega także gromadzeniu się zanieczyszczeń i wody, ponieważ umożliwia jej odpływ na zewnątrz. Spełnia nie tylko warunki odpowiedniej termoizolacji, ale także daje efekt bezpiecznego i płynnego przejścia z salonu na taras.

Otwieranie okna HST

Charakterystyczna dla konstrukcji okien HST  jest stosunkowo duża klamka, która w pozycji zamkniętej jest skierowana do góry. Jej obrót powoduje lekkie uniesienie całego skrzydła i odblokowanie rolek. Potem wystarczy tylko lekko przesunąć skrzydło w bok. Chcąc je zatrzymać w żądanej pozycji, należy obrócić klamkę, wówczas skrzydło opada i blokuje dalszy ruch. Pomimo ogromnej wagi skrzydła przesuwanie go nie wymaga użycia dużej siły. Ważnym elementem są też uszczelki między częścią ruchomą i stałą oraz ramą. Aby przewietrzyć pomieszczenie, skrzydło trzeba nieco przesunąć. Możliwe jest też wyposażenie okien HST w automatyczny system otwierania oraz wentylacji, uruchamiany przyciskiem w klamce lub sterowany zdalnie. Nowoczesne okna HST mają funkcję mikrowentylacji.

Nowoczesne profile aluminiowe pozwalają konstruować ciepłe okna aluminiowe. Na rynku są dostępne dwa rodzaje konstrukcji aluminiowych bazujących na tak zwanych profilach zimnych i ciepłych. Różnią się one budową, parametrami technicznymi oraz zastosowaniem. Pierwsze wykorzystuje się do wykonywania konstrukcji (wewnętrznych i zewnętrznych) niewymagających izolacji, na przykład różnych typów ścian działowych, okien, do zabudowy balkonów.

Wbrew powszechnej opinii okna aluminiowe, mimo metalowej ramy, dzięki najnowszym materiałom termoizolacyjnym dorównują energooszczędnością oknom drewnianym czy też tym z PCV (PVC). Aluminium jest materiałem niezwykle podatnym na formowanie, możliwe jest więc tworzenie okien nawet w najbardziej wymyślnych kształtach. Ponadto dzięki dużej wytrzymałości i stabilności tworzone są zarówno wąskie profile, dzięki którym okna wydają się większe. Także duże ramy, w których możliwe jest umieszczenie ciężkich przeszkleń.

W ofercie rynkowej są okna aluminiowe, w których skrzydła są zbudowane z profili o głębokości 11,9 cm, a ościeżnice – 11 cm. W zależności od systemu profile są trzy-, cztero- lub pięciokomorowe. Aby okna aluminiowe osiągały odpowiednie parametry cieplne, stosuje się specjalne uszczelki (najczęściej z kauczuku syntetycznego EPDM) i przekładki termiczne wewnątrz kształtowników, np. z poliamidu wzmacnianego włóknem szklanym, wkłady z pianki izolacyjnej (grubości 35-62 mm), a w najcieplejszych oknach aluminiowych także z aerożelu (materiału o bardzo dobrej termoizolacyjności, który jest rodzajem sztywnej piany o bardzo małej gęstości). Wypełnienia termiczne są umieszczane głównie w środkowych komorach profili aluminiowych (ich kształt zbliżony jest do prostokąta). Innym rozwiązaniem są izolatory profilowane, które dodatkowo zwiększają sztywność aluminiowych profili okiennych. Producenci oferują również profile z dodatkowym klinem z pianki izolacyjnej, umieszczonym we wrębie przyszybowym, który dodatkowo minimalizuje straty energii w miejscu osadzenia szyby. To rozwiązanie w połączeniu ze specjalnymi uszczelkami przyszybowymi z rdzeniem piankowym zapewnia jeszcze lepszą izolacyjność cieplną okna aluminiowego. Taki profil jest też wyposażony w specjalną uszczelkę środkową – koekstrudowaną, czyli zespoloną z profilem, i wyprofilowaną w podwójne wpusty i płetwę.

Stolarka aluminiowa niezależnie od tego, gdzie zostanie wybrana i zamontowana, zawsze będzie odznaczać się bardzo wysoką estetyką. Okna aluminiowe na wymiar da się bowiem indywidualnie dopasować do charakteru każdej budowli (czy to prywatnej, czy publicznej). Kształt profili okien aluminiowych, co widać na ich przekroju pozwala na uzyskanie smukłych i trwałych okien, ale też drzwi aluminiowych tarasowych z niskim progiem i drzwi aluminiowych balkonowych.

Stolarka wykonana z aluminium jest bardzo wytrzymała, a do tego odporna na korozję i działanie różnorodnych czynników atmosferycznych. Wytrzymałość wynika z niższej wagi materiałów: lżejsze profile w mniejszym stopniu będą obciążać okucia. To z kolei pozwoli na wykonywanie konstrukcji o dużych gabarytach i korzystnie wpłynie na jej żywotność i bezpieczeństwo. Co więcej, wysoka sztywność profili aluminiowych (plus dobrze dobrane okucia) będą zapobiegać przewiewom i umożliwią utrzymanie stałej temperatury wewnątrz budynku, bez względu na zmiany temperatury na zewnątrz.

Wśród ważnych parametrów stolarki aluminiowej można wymienić również to, że jest ona odporna na czynniki atmosferyczne takie jak:

• wiatr,
• deszcz i śnieg,
• długotrwałe zawilgocenie,
• silne promieniowanie słoneczne.

Aluminium charakteryzuje się dobrą odpornością na wiatr i wilgoć, dzięki stosowaniu w oknach elementów takich jak uszczelki z dwukomponentowego kauczuku syntetycznego epdm.

Okna z ciepłego aluminium posiadają niekiedy (w zależności od modelu), efektywny system odprowadzania wody i wentylacji z komory szybowej oraz z komory pomiędzy skrzydłem a ościeżnicą.

Trzeba też dodać, że stolarka aluminiowa wykazuje się także odpornością na czynniki mikrobiologiczne: nie porasta mchem, grzybem ani pleśnią.

Nikogo nie trzeba przekonywać, jak ważną rolę odgrywają drzwi wewnętrzne w każdym mieszkaniu. Zapewniają nam prywatność, izolują od hałasów i znakomicie dzielą domową przestrzeń na mniejsze pomieszczenia. Dzięki temu nasze cztery kąty są funkcjonalne, wygodne i pozwalają na chwile intymności. Decydując się na konkretne drzwi wewnętrzne, uwagę zwracamy przede wszystkim na ich wygląd – zależy nam na designie, który będzie idealnie współgrał z zaaranżowanym przez nas wnętrzem. I słusznie – w końcu wszyscy chcemy, aby nasze gniazdko było estetycznie urządzone. Nie zapominajmy jednak o ościeżnicy – jej odpowiednie dopasowanie nie tylko wpływa na urodę domowej przestrzeni, ale także na jej walory praktyczne.

Na wybór rodzaju ościeżnicy mają wpływ względy techniczne, czyli grubość ściany, w której będą osadzane drzwi, położenie otworu drzwiowego (bliskość sąsiednich ścian, elementów stałej zabudowy), a także sposób wykończenia krawędzi skrzydła drzwiowego (proste, przylgowe). Oferta rynkowa obejmuje ościeżnice stałe, regulowane i ukryte, a wśród nich rozwiązania przylgowe i bezprzylgowe. Ościeżnicę trzeba zgrać z rodzajem skrzydła. Gdy decydujemy się na tradycyjne skrzydło z przylgą, wtedy należy dobrać też ościeżnicę z przylgą.

Ościeżnica składa się z 3 belek: poziomej u góry oraz 2 pionowych – zamkowej i zawiasowej. W zamku drzwi się rygluje, a zawiasy służą do powieszenia skrzydła i poruszania nim. Od jakości i trwałości ościeżnicy zależy długie i sprawne użytkowanie drzwi. Nie bez znaczenia również jej estetyka. Ościeżnica wraz z otaczającymi ją opaskami nadają ostateczny wyraz drzwiom.

Producenci drzwi oferują ościeżnice metalowe lub drewniane. Każdy rodzaj ma swoje zalety i wady.

Ościeżnica drewniana jest sztywna, mocna i wytrzymała. Może być pozostawiona w kolorze naturalnego drewna i zabezpieczona tylko bezbarwnym lakierem albo podbarwiona i polakierowana. W takiej wersji pasuje do skrzydła również wykonanego z surowego drewna w wersji transparentnej, czyli z widocznymi słojami.

Ościeżnice produkuje się z drewna sosnowego, ponieważ jest powszechnie dostępne i tanie. Ościeżnica drewniana, która nie będzie malowana farbą kryjącą, może być z drewna bezsęcznego – wygląda ładniej niż to w wersji rustykalnej. Tańszą wersją ościeżnicy drewnianej, ale malowanej, jest ta z drewna klejonego na mikrowczepy. Do drzwi z bardziej szlachetnych gatunków drewna, np. dębu, można zamówić ościeżnicę z tego samego materiału. Jednak drewno jest drogie i ciężkie, dlatego w stolarce powszechnie wykorzystuje się materiały drewnopochodne.

Ościeżnice drewniane pokryte farbą lub okleiną o różnych wzorach są wykonywane bardzo często z płyty wiórowej MDF. Płyta MDF jest nośna i wytrzymała podobnie jak drewno. Nieodpowiednio zabezpieczona może chłonąć wilgoć i wodę. Ościeżnice z drewna lub MDF-u mogą mieć krawędzie profilowane w różne kształty, bardziej kanciaste albo zaoblone, a dodatkowo być wyposażone w opaski wykańczające, które mogą być proste albo bardziej rozbudowane, dekoracyjne. Ten rodzaj ościeżnic nadaje szlachetny wygląd drzwiom, jednocześnie są one solidne i trwałe.

Ościeżnica metalowa

Ościeżnice produkuje się z blachy stalowej o grubości 1,2-1,5 mm. Są one malowane farbami proszkowymi na wiele kolorów. Ościeżnica metalowa jest sztywna, mocna, wytrzymała, odporna na uszkodzenia i czynniki atmosferyczne.

Wygląda nieco surowo, technicznie. Krawędzie profili ościeżnic metalowych są proste, podobnie opaski, dlatego pasują one do skrzydeł, które nie mają być dekoracyjne, reprezentacyjne.

W większości wypadków stosuje się ościeżnice drewniane lub z MDF-u, ponieważ są estetyczne. Wyglądają ładniej i szlachetniej niż metalowe. Te pokryte okleinami o wzorze drewnopodobnym mogą być dopasowane do skrzydeł o równie atrakcyjnym i różnorodnym wykończeniu, np. dębu w różnych odmianach, orzecha, klonu, wiśni. Dlatego do pokoju dziennego, w salonie, sypialniach, pokojach do pracy najczęściej stosuje się ościeżnice drewniane i te z MDF-u. W przypadku łazienki, kuchni, pralni trzeba pamiętać o dobrym zabezpieczeniu profili, a zwłaszcza ich krawędzi, przed wchłanianiem wilgoci i wody. W pomieszczeniach technicznych, kotłowni, pokoju gospodarczym, domowym składziku można zastosować ościeżnice metalowe.

Panele podłogowe to jeden z najpopularniejszych materiałów w naszych domach. Są estetyczne, stosunkowo tanie, efektywne oraz łatwe do ułożenia. Nie trzeba być fachowcem, aby to zrobić i to w głównej mierze decyduje o ich popularności. Co zrobić, gdy panel zostanie zarysowany lub uszkodzony?

Uszkodzone panele podłogowe można naprawić bez konieczności demontowania całej podłogi. Należy jednak zachować szczególną ostrożność, aby nie uszkodzić pozostałych elementów posadzki. Sporym wyzwaniem jest również wymiana uszkodzonych paneli bądź ułożenie paneli na starej, nierównej posadzce.

Powierzchnię paneli, zwłaszcza tych najtańszych, niezbyt twardych, łatwo zarysować. Niewielkie wgłębienia i zadrapania można wypełnić preparatem do nabłyszczania i odświeżania paneli. Do pozbycia się głębszych rys niezbędny będzie lakier zalecany przez producenta. Najgłębsze z rys jeden lub dwa dni przed lakierowaniem należy wypełnić szpachlówką dobraną pod kolor drewna. Gdy szpachlówka wyschnie, trzeba ją będzie przeszlifować papierem ściernym o małej gradacji. Rysy na olejowanej posadzce wystarczy lekko przeszlifować i nanieść na te miejsca olej regeneracyjny zalecany przez producenta paneli. Czasem szlifowanie i olejowanie należy kilka razy powtórzyć, aby uzyskać zadowalający efekt.

Czemu parują okna w domu? Istnieje wiele przyczyn tego zjawiska, chociaż u jego podstaw leży ten sam mechanizm: wilgotne i ciepłe powietrze w kontakcie z powierzchnią o niższej temperaturze — w tym wypadku z szybą — schładza się  i kondensuje, czyli osadza się na oknie w  skroplonej postaci, powodując wrażenie zamglenia. Para osadza się najczęściej w dolnych częściach szyb i na krawędziach skrzydeł okien, które często, mimo bliskości grzejnika ukrytego pod parapetem, są najchłodniejszymi punktami w całym pomieszczeniu.

Jeżeli zauważycie parowanie szyb od strony wnętrza, to powodem tego zjawiska jest przede wszystkim wysoka wilgotność powietrza w pomieszczeniu. To z kolei może wiązać się ze złą wentylacją. Powierzchnia szyb jest najzimniejszą przegrodą budowlaną w budynku, dlatego para wodna w zetknięciu z tą zimną powierzchnią ulega skropleniu, stąd widoczna para na szybach okien. Sytuacja jest analogiczna do zjawiska parowania luster w łazience – podczas dłuższej kąpieli w gorącej wodzie, para osiada na zimnych taflach lustra i ulega skropleniu. Wzmożone parowanie szyb występuje również w kuchni podczas intensywnego gotowania, kiedy okap nie nadąża z wybieraniem gorącej pary. W tym wypadku należy przede wszystkim zadbać o odpowiednią wentylację pomieszczeń.

Zaparowane szyby w domu często bywają bagatelizowane. Widoczne zawilgocenia na oknach zazwyczaj zbieramy suchą ściereczką. Tymczasem lepiej do problemu podejść kompleksowo. Powtarzające się „zaparowanie” może być symptomem złej wentylacji w budynku. Warto dodać, że rzadko zdarza się, by przyczyną parowania szyb w mieszkaniu była niewłaściwie wykonana stolarka okienna. Wręcz przeciwnie: mgiełka i ślady wilgoci na oknach zwykle świadczą o ich wysokiej szczelności.

Aby okna odpowiednio odparowywały najważniejsze jest prawidłowe działanie kanałów wywiewnych. Tymi kanałami odprowadzane jest powietrze wraz z zawartą w nim parą wodną. Jeżeli wentylacja nie działa prawidłowo w pomieszczeniu gromadzi się wilgoć, która osiada na szybach okien. Zdarza się, że mimo ciągłego wietrzenia pomieszczeń para wodna dalej się kondensuje. W tym wypadku problem trzeba rozwiązać systemowo, poprzez odpowiednie zaprojektowanie i wykonanie wentylacji.

W przypadku problemu z wilgotnością i parującymi oknami wewnątrz domu warto rozważyć:

• Montaż nawiewników, które zapewniają wymianę powietrza bez wychładzania pomieszczeń i utraty ciepła. Dostępne są nawiewniki ciśnieniowe — ich działanie jest oparte na zjawisku różnicy ciśnień oraz nawiewniki higrosterowne, w których przepływ powietrza uzależniony jest od wilgotności powietrza w pomieszczeniu.
• Rozszczelnienie okien — większość okien wyposażona jest w tryb mikrouchyłu lub mikrowentylacji. Po ustawieniu klamki w odpowiedniej pozycji dochodzi do zmniejszenia docisku ramy okiennej i co za tym idzie, nieznacznego rozszczelnienia okna. Powstała szczelina umożliwia wymianę powietrza.
• Regularne wietrzenie — aby nie tracić ciepła i nie obciążać instalacji grzewczych zaleca się krótkie i intensywne wietrzenie. Okna należy otwierać na oścież na nie więcej niż kilkanaście minut.
• Zakup osuszacza powietrza — to urządzenia służące do mechanicznego usuwania wilgoci z powietrza.
• Sprawdzenie drożności kanałów wentylacyjnych — jeśli problem zaparowanych szyb nawraca mimo wietrzenia, zaleca się skontaktowanie się z firmą kominiarską, która sprawdzi działanie przewodów wentylacyjnych.