Żywica epoksydowa to twardy kompozyt, który powstaje w wyniku połączenia epoksydu i poliamidy. Epoksyd jest podstawową podstawą kompozytu, podczas gdy poliamid jest substancją utwardzającą. Po połączeniu dwóch lepkich roztworów łączą się one chemicznie, tworząc stały przezroczysty związek podobny do szkła. Po połączeniu substancja zaczyna twardnieć bardzo szybko i może być trudna do manipulowania nawet po piętnastu do trzydziestu minutach, w zależności od grubości. Żywica zostanie w większości utwardzona w ciągu 24 godzin i całkowicie utwardzona w ciągu 72 godzin.

Powłoki powstałe z żywicy epoksydowej są wodoszczelne i odporne na wilgoć. Wykazują odporność na czynniki atmosferyczne i działanie większości substancji chemicznych oraz zdolność odprowadzania ładunków elektrostatycznych.

Żywica epoksydowa może być wykorzystana do wykonania bezbarwnego odlewu, który zabezpiecza różne powierzchnie oraz tworzy na nich delikatny połysk. Najczęściej jest stosowana w modelarstwie w celu ochronienia elementów drewnianych oraz w jubilerstwie do zabezpieczenia nawet niewielkich elementów biżuterii.

Żywica epoksydowa jest używana do produkcji laminatów – kompozytów wzmocnionych włóknem szklanym. Jest ważnym składnikiem farb i lakierów, klejów, szpachli, kitów. Jest też podstawowym składnikiem żywicznych posadzek przemysłowych, które od pewnego czasu są coraz częściej wykonywane w domach jednorodzinnych, i to nie tylko w garażu czy kotłowni, ale także w salonie, łazience.

Zastosowanie w stolarce.

Stolarze używają żywicy epoksydowej w swoim rzemiośle od wielu lat. Jest stosunkowo niedrogi i służy do wzmacniania drewna, spajania, a nawet dodawania koloru z dowolną różnorodnością pigmentów. Ze względu na to, że żywica zaczyna się jako wolno poruszająca się ciecz, która z czasem twardnieje, jest idealna do wypełniania małych pęknięć i szczelin. Dodatek żywicy epoksydowej zapewnia wytrzymałość drewna osłabionego przez zgniliznę lub inne zepsucie. Oprócz właściwości wzmacniających służy jako środek hydroizolacyjny i nadaje połysk błyszczący na powierzchni drewna. Stolarze używają żywicy epoksydowej na deski do krojenia, podstawki, blaty barowe, ławki, stoły,krzesła, itd. W przemyśle drzewnym istnieje nieskończona ilość zastosowań żywicy epoksydowej.

Żywica epoksydowa na podłogę.

Posadzki żywiczne doskonale sprawdzają się w nowoczesnych wnętrzach. Zwykle wykonuje się je w bardzo jasnych odcieniach szarości, nawet jako białe. Do żywicy epoksydowej można dodawać barwniki, żeby tworzyć kolorowe powłoki. Zastosowanie wypełnień z drobnych kruszyw (piasek kwarcowy) lub folii pozwala uzyskać bardzo dekoracyjną podłogę. Posadzki żywiczne są trwałe, bardzo twarde i odporne na uszkodzenia mechaniczne. Natomiast posadzki epoksydowe wykonuje się tylko we wnętrzach, ponieważ są wrażliwe na promieniowanie UV i dość szybko ulegają procesom starzenia pod wpływem światła (żółkną). Żeby temu zapobiec, wierzchnia warstwa może być zrobiona z żywicy poliuretanowej. Żywicę epoksydową na podłodze rozprowadza się wałkiem albo metalową raklą. Poszczególne warstwy są bardzo cienkie. Zwykle nakłada się 2-3 warstwy gruntujące, potem 2-3 nawierzchniowe. Przerwa pomiędzy nakładaniem kolejnych warstw lakieru wynosi co najmniej 16 godzin. Kolejne warstwy na podłodze układa się w kolejne dni. Na wykonanie podłogi z żywicy epoksydowej potrzeba więc 5-6 dni.

Ozdobne płyty dekoracyjne na ścianę są świetnym sposobem na urozmaicenie aranżacji domu czy mieszkania. Jedna ściana wykończona płytkami może kompletnie zmienić charakter wnętrza i nadać mu określony styl.

Okładziny gotowe do montażu to płyty z gresu, gipsu, tworzyw sztucznych, betonu architektonicznego. Każdy materiał w związku ze swoimi właściwościami i gabarytami wymaga odpowiedniego zamocowania.

Płyty dekoracyjne można wykonywać na dwa sposoby:

• przyklejać elementy do ściany
• przytwierdzać je mechanicznie, przykręcając do ściany, często na podkonstrukcji.

Klej lub zaprawę klejową należy dobrać do rodzaju stosowanej okładziny. Zaprawy o wysokich parametrach sprawdzą się podczas mocowania płytek wielkoformatowych, gresowych, kwarcowych czy marmurowych. Mocniejsze zaprawy stosujemy także, jeśli płytki mają być mocowane na starych i trudnych podłożach.

Wśród podstawowych, niezbędnych narzędzi i materiałów trzeba wymienić:

• Narzędzia – maszyna do przycinania płytek na wymiar, ściągacz gumowy, paca do rozprowadzenia kleju i zaprawy, szczypce, młotek gumowy do dobijania płytek, miara, poziomica, sznur pomiarowy, linijka i ołówek, komplet krzyżyków dystansowych (do układania kafelek z fugą są one niezbędne).
• Materiały – emulsja służąca do gruntowania powierzchni przeznaczonej do układania płytek, fuga, klej do płytek, zaprawa wyrównująca i zaprawa do spoinowania klejowa, ewentualnie domieszki uszlachetniające.

Montaż płyt gresowych:

Płyty z gresu układa się nie tylko na podłodze, ale także na ścianie salonu, sypialni czy jako okładzinę kominka. Im większe płyty, tym efektowniej. Producenci ceramiki oferują coraz większe formaty. To wiąże się z zastosowaniem odpowiednich klejów, które utrzymają wielkie i ciężkie płyty na ścianach. Gres jest bardzo mało nasiąkliwy, dlatego do jego układania należy wykorzystywać kleje o podwyższonej przyczepności. Taki klej powinien szybko „złapać”, tak żeby mocowana płytka nie zaczęła się osuwać.

Wykonywanie okładzin na ścianach wymaga suchego podłoża.  Pod płyty, które mają być klejone do ścian, podłoże musi być idealnie równe i gładkie, bo ewentualne nierówności zostaną odzwierciedlone w okładzinie. Płytki o dużym ciężarze wymagają też mocnego i nośnego podłoża. Wszelkie fragmenty niezwiązane powinny być usunięte. Po sprawdzeniu stanu podłoża może się okazać, że trzeba je zaszpachlować, żeby uzyskać równą powierzchnię.

Najczęściej okładzinę z gresu na ścianie wykonuje się od dołu. Pierwszy rząd płytek przykleja się wzdłuż listwy startowej (profilu aluminiowego lub drewnianego) przykręconego równo na odpowiedniej wysokości nad podłogą. Jeśli w okładzinie trzeba zrobić docinki po rozliczeniu na wysokość, to te elementy przykleja się jako ostatnie po odkręceniu listwy startowej. Ściany należy zagruntować preparatem uniwersalnym albo odpowiednim do materiału murowego, czyli gruntem do betonu komórkowego bądź ceramiki. Klej rozrabia się w wiadrze, mieszając mieszadłem wolnoobrotowym odpowiednią porcję suchej mieszanki i wody. Trzeba go rozrabiać partiami pod kilka płyt, chyba że sięgniemy po klej o wydłużonym czasie otwartym , który daje więcej czasu na ułożenie płyt i korektę ich położenia. Klej nanosi się na podłoże i na spód płytki pacą zębatą, żeby uzyskać dobre połączenie. Im większe płytki, tym większe zęby powinna mieć paca, a co z tego wynika – grubsza powinna być warstwa kleju. Płyty docina się maszynką do płytek albo ostrzem diamentowym. Przy układaniu na ścianie wielkich płyt mogą pracować dwie osoby. Ułożenie płyty w odpowiedniej pozycji, podparcie, wstawienie krzyżyków wyznaczających grubość spoiny będą wtedy łatwiejsze. Co jakiś czas za pomocą długiej łaty powinna być sprawdzana poprawność ułożenia płyt. Do spoinowania okładziny przystępuje się zwykle następnego dnia, gdy klej dobrze zwiąże. Fugę nakłada się pacą na całą powierzchnię i dokładnie dopycha w spoinach. Gdy zacznie wiązać, można oczyścić całą powierzchnię i wyprofilować fugi między płytkami.

Jeszcze przed układaniem płytek, w chwili zakupu należy upewnić się, że wszystkie płytki pochodzą z jednej partii, tj. posiadają jednakową kalibrację i odcień kolorystyczny (identyczne kody w/w parametrów na opakowaniach).

Podczas układania należy dobierać płytki pochodzące z różnych opakowań, aby uniknąć różnic kolorystycznych

Fugi można kupić w najrozmaitszych kolorach, które pasują do płytek lub z nimi kontrastują. Można też zmieszać zaprawę do fug w proszku z pigmentem, zanim doda się wody.

Drzwi wejściowe stanowią istotny element naszego domu, na który zwracają uwagę wszyscy wchodzący. Swoim eleganckim wyglądem i kolorystyką powinny zachęcać do przekroczenia progu. Czym zatem kierować się przy ich wyborze?

Drzwi zewnętrzne stanowiące wejście do budynku przede wszystkim chronią przed nieuprawnionym wtargnięciem do naszego domu. Muszą więc być zbudowane tak, żeby stanowiły mocny i trwały element ścian, który trudno wyważyć. Bardzo ważna jest też ich dobra termoizolacyjność, którą zapewnia odpowiednia konstrukcja skrzydła, ościeżnicy i progu. Bez tego – choć drzwi nie stanowią wielkiego fragmentu ścian – z domu uciekać będzie cenne ciepło. Drzwi chronią też przed wiatrem i deszczem, muszą więc być szczelne. Nie bez znaczenia wreszcie jest ich estetyka – powinny być ładnie wykończone i zachować taki wygląd przez wiele lat oraz pasować do architektury domu.

Mówiąc drzwi, najczęściej mamy na myśli element ruchomy, który prawidłowo nazywa się skrzydłem drzwiowym. Może być ono wykonane z różnych materiałów – przeważnie PVC, aluminium lub drewna. Wokół skrzydła znajduje się mocowana do ściany rama, tzw. ościeżnica.

Większość producentów oferuje ościeżnicę razem ze skrzydłem, zatem nie musimy się martwić, że źle ją dopasujemy. Ważnym elementem, który wpływa na szczelność drzwi jest próg. Tu możemy spotkać się z różnymi rozwiązaniami, np. ciepły próg aluminiowy, który wyposażony jest w przekładkę termiczną, zabezpieczający przed przemarzaniem drzwi oraz ograniczający straty ciepła. Kolejnym ważnym elementem są uszczelki gumowe lub szczotkowe, montowane po całym obwodzie skrzydła. Po zamknięciu drzwi uszczelki powinny dokładnie przylegać do ramy i skrzydła, zapewniając w ten sposób odpowiednią szczelność.

Przy zakupie drzwi warto pamiętać, że współczynnik przenikania ciepła powinien być podany dla całych drzwi, a nie dla poszczególnych ich elementów. Jedynie wówczas będziemy mieli pewność zakupu drzwi o właściwych parametrach.

Oprócz bariery dla zimna drzwi powinny chronić nas także przed innymi czynnikami atmosferycznymi. Mowa tutaj przede wszystkim o wietrze, deszczu i śniegu. Podstawowym parametrem określającym szczelność drzwi jest wodoszczelność. Określa ona stopień zabezpieczenia wnętrza przed przenikaniem do niego deszczu, w zależności od siły wiatru.

Aby czuć się bezpiecznie w naszym domu, warto rozważyć wybór drzwi o podwyższonej odporności na włamanie. Takie drzwi mogą mieć specjalnie wzmocnione profile skrzydła, wkładki podnoszące wytrzymałość naroży, czy szybę antywłamaniową.

Obecnie producenci oferują wiele rozwiązań zwiększających odporność drzwi na włamania. Spośród nich warto zwrócić uwagę na te, które realnie podnoszą nasze bezpieczeństwo, np. zasuwnicę wielopunktową wzmacniającą ryglowanie, antywłamaniowe wkładki zamka oraz zawiasy zabezpieczające przed ściągnięciem  skrzydła. Nie powinniśmy się obawiać szyb, gdyż w takich drzwiach montuje się szkło o podwyższonej odporności na włamania P4. Ważne jest, aby drzwi montowała specjalnie wyszkolona ekipa. Wówczas będziemy mogli spać spokojnie we własnym domu.

Po ciężkim dniu marzymy o tym, by wrócić do cichego, spokojnego domu. Dlatego przy wyborze drzwi zewnętrznych warto wziąć pod uwagę ich izolacyjność akustyczną. Wartość ta informuje nas, jak skutecznie drzwi tłumią dźwięki dochodzące z zewnątrz. Wyrażana jest ona w decybelach.

Drzwi zewnętrzne muszą być odporne na działanie czynników atmosferycznych. Wymaga to zastosowania trwałych powłok lakierniczych lub oklein, które nie ulegną zniszczeniu, nie przebarwią się lub nie stracą koloru po latach. Wielką popularnością cieszą się drzwi z różnego rodzaju elementami ozdobnymi, np. ze stali nierdzewnej oraz przeszkleniami. Aby jednak drzwi były nie tylko piękne, ale i bezpieczne, warto zastosować w nich szkło hartowane lub szkło klejone warstwowo.

Oprócz funkcji ochronnych drzwi zewnętrzne stanowią również bardzo istotny element wizualny fasady budynku. Na rynku dostępne są zarówno skrzydła o klasycznej i ponadczasowej formie idealne do tradycyjnych domów, jak i rozwiązania nawiązujące do nowoczesnej stylistyki. Do naszej dyspozycji mamy również całą gamę barw, tak abyśmy mogli dopasować drzwi do koloru elewacji, okien czy dachu.

Wyrównanie powierzchni podłóg przed przystąpieniem do dalszych prac remontowych jest kluczowe. Nierówności, wgłębienia oraz pofałdowania nie pozwalają na estetyczne ułożenie paneli lub podłogi. W takich przypadkach stosuje się wylewki samopoziomujące, które zapewniają wypoziomowaną warstwę, pozbawioną nierówności. Idealnie gładka powierzchnia może pełnić rolę samodzielnej warstwy (np. na poddaszu) lub stanowić podłoże do dalszych prac remontowych.

Tradycyjna wylewka, wbrew swojej nazwie, wcale nie jest wylewana, a układana. Prace rozpoczyna się od przygotowania listew prowadzących, które będą nam wyznaczać końcowy poziom posadzki. Następnie między listwami rozsypuje się mieszankę i rozkłada poprzez przesuwanie łaty wzdłuż nich. Dzięki temu zachowuje się stałą i równą grubość warstwy. Brzmi łatwo, jednak właściwe ustawienie listew jest zadaniem trudnym i czasochłonnym. Należy zrobić to bardzo dokładnie, aby podkład był dobrze wypoziomowany. Każda korekta listew wymaga wielokrotnej kontroli poziomnicą, a wszystkie prace trzeba wykonywać w niewygodnej pozycji na kolanach. Te problemy nie występują w przypadku wylewek samopoziomujących. Przy pomocy niwelatora i specjalnych stojaków niwelacyjnych, rozstawionych w pomieszczeniu, wyznaczymy poziom przyszłej posadzki. Potem pozostaje już tylko przystąpić do wylewania podkładu. Wylewanie należy prowadzić równomiernie i okrężnymi ruchami, aby ułatwić rozpływanie się mieszanki. Po skończeniu, posadzkę należy odpowietrzyć poprzez sztangowanie i ostatecznie wyrównać szczotkami.

Jak widać, wykonanie wylewki samopoziomującej jest szybsze i wygodniejsze, a w efekcie uzyskujemy równą, gładką i znakomicie wypoziomowaną powierzchnię, która nie wymaga już ręcznego zacierania. Nie pozostaną na niej żadne skazy, powstałe podczas układania. Tak wykonana wylewka będzie stanowić doskonały podkład pod każde wykończenie.

Rodzaje wylewek:

Wylewki dzielimy ze względu na właściwości oraz rodzaj tworzywa z którego zostały wykonane. Wyróżnia się wylewkę cienkowarstwową (o grubości od 2 do 3mm), która sprawdzi się na podłożu mniej wymagającym. W przypadku głębokich nierówności, konieczne jest zastosowanie wylewki grubowarstwowej (o grubości do 70mm). W określeniu pożądanej grubości nieoceniona będzie poziomica, która pozwoli na określenie najwyższego i najniższego punktu. Nie bez znaczenia jest również rodzaj użytego spoiwa. W budownictwie stosuje się:

• Wylewkę gipsową (anhydryt)
• Wylewkę cementową

Wylewki cementowe są układane, a nie wylewane (jak ma to miejsce w przypadku wylewki samopoziomującej), dlatego ich stosowanie jest znacznie bardziej czasochłonne. Aktualnie zostają zastępowane wylewkami anhydrytowymi (samopoziomującymi), które są nowoczesną, a przede wszystkim dużo szybszą metodą wyrównywania powierzchni. Wylewki samopoziomujące są łatwiejsze w użyciu i wykazują lepszą odporność na wysoką lub niską temperaturę. Do głównych zalet anhydrytu należy też cena, ponieważ wylewka gipsowa jest bardziej ekonomiczna niż cement.

Przy wylewaniu posadzki należy pamiętać o kilku zasadach:

• Wylewkę należy wylać za jednym razem, ponieważ dolewanie oraz kładzenie z przerwami wiąże się z powstaniem nierówności.
• Wylewka samopoziomująca musi całkowicie wyschnąć zanim przystąpimy np. do wylewania posadzki. Potrzebny czas to ok. 48h, ale może się on skrócić lub wydłużyć, w zależności od rodzaju zastosowanego spoiwa.
• Po wylaniu wylewki trzeba pilnować wilgotności powietrza, ponieważ zbyt duża opóźni wiązanie się wylewki, a zbyt niska wpłynie na jednolitość masy.
• Przed pracami związanymi z dekoracją podłogi (np. układaniem płytek) trzeba odczekać od kilku do kilkunastu dni. Dokładna ilość zależy od rodzaju wylewki i jej grubości. Podkład musi być całkowicie suchy i związany.

Posadzki samopoziomujące świetnie sprawdzają się w systemach ogrzewania podłogowego, bo szczelnie otulają przewody, a dzięki elastyczności nie pękają w trakcie grzania. Dzięki temu, posadzka będzie pobierała ciepło większą powierzchnią, co przełoży się na szybsze i bardziej równomierne przekazywanie go do pomieszczenia. Pozwoli to lepiej reagować na zmiany temperatury i zmniejszyć rachunki za energię.

Panele to jeden z tańszych materiałów do wykańczania podłóg w domach i mieszkaniach. Niska cena działa kusząco i sporo osób decyduje się na ich zakup. Jednak nie wolno oszczędzać na podkładzie ani, co gorsza, rezygnować z jego zakupu. W większości przypadków jest obowiązkowym dodatkiem do paneli, podobnie jak listwy przyścienne.

Głośne panele irytują zwłaszcza w salonach, gdzie spędzamy bardzo dużo czasu. Mogą one okazać się również powodem konfliktu z sąsiadami w bloku. Wszelkie stukanie rozchodzi się bowiem na wszystkie strony, dlatego będzie słyszalne także w innych mieszkaniach. Wszystko to sprawia, że naprawdę warto skorzystać ze skutecznych podkładów. Oczywiście nie możemy liczyć na całkowite wyciszenie paneli podłogowych. Stukanie i tak będzie słyszalne. Intensywność rozchodzących się dźwięków okaże się jednak znacznie mniejsza, co oczywiście w pozytywny sposób wpłynie zarówno na komfort nasz, jak i sąsiadów.

Użytkownicy podłóg z paneli mogą narzekać na dwa rodzaje dźwięków. Pierwsze to dźwięki odbite, powstające w momencie, gdy coś stuka o podłogę. Rozchodzą się one w pomieszczeniu, w którym panele podłogowe są ułożone. Drugie to dźwięki transmisyjne, które mogą przenikać przez strop. Sceptycy uważają, że nic nie jest w stanie zapobiec odgłosowi stukania o panele. Całkowite wyeliminowanie dźwięków odbitych rzeczywiście jest niemożliwe, ale można je znacznie wyciszyć. Podkłady pod panele mają spełnić właśnie taką funkcję.

Rodzaje podkładów:
Rozwiązania dostępne w sklepach różnią się między sobą przede wszystkim wykorzystanymi materiałami. Ich grubość, wytrzymałość oraz parametry akustyczne wpływają również na cenę podkładu. Poniżej znajduje się lista najczęściej wykorzystywanych rozwiązań.

• Mata styropianowa – zaczynamy od produktu, który charakteryzuje się dość niską ceną. Maty na bazie styropianu zostają pokryte specjalną, aluminiową folią polietylenową, która zwiększa ich parametry. Nie oznacza to jednak, że są one specjalnie skuteczne w zagłuszaniu dźwięków. Skuteczność tłumienia odgłosów odbitych wynosi zaledwie 11%, natomiast transmisyjnych 19 dB. Warto jednak podkreślić, że maty styropianowe doskonale nadają się one do wyrównywania powierzchni, na których montowane są panele.
• Pianka polietylowa – w tym przypadku skuteczność tłumienia dźwięków jest nieco wyższa – w przypadku odgłosów odbitych wynosi ona około 18-19%, natomiast transmisyjnych 20 dB. Pianka sprzedawana jest w matach, które łączone są za pomocą folii paroizolacyjnej. Warto podkreślić, że maty należy prostopadle do kierunku układania paneli, poszczególne fragmenty łączymy taśmą samoprzylepną.
• Podkłady polietylenowo-mineralne– są to polietylenowe maty z włókniną mineralną na spodniej stronie. Ich grubość wynosi 0,7-3 mm. Zdolność takich mat do tłumienia dźwięków transmisyjnych osiąga 20 dB, a zdolność tłumienia dźwięków odbitych aż 31%. Są więc rekordzistkami w wyciszaniu powierzchniowych stuknięć, a przy tym całkiem nieźle wspomagają izolacyjność akustyczną stropu. Nadają się do wyrównywania podłoża, ale tylko wtedy, gdy jego krzywizny są nieznaczne – do 2 mm.
• Podkłady poliuretanowo-mineralne– to maty zawierające w swoim składzie także kwarc. Mają grubość 1,5-3 mm. Ich zdolność do wyciszania dźwięków transmisyjnych to 19 dB, a odbitych – do 29%. Maty tego typu mają bardzo wysoką wytrzymałość na nacisk. Układa się je prostopadle do kierunku ułożenia paneli.
• Tektura falista – jest wybierana przede wszystkim ze względu na swoją bardzo niską cenę. Cena jednego metru kwadratowego materiału kosztuje mniej niż 2 złote. Oszczędność pieniędzy to jednak jedyna zaleta zakupu tektury falistej. Należy bowiem podkreślić, że wyróżnia się ona bardzo niskimi parametrami wygłuszającymi, dlatego końcowy efekt może być naprawdę mierny.
• Maty z kwarcem – wykorzystanie tego materiały pozwala na uzyskanie efektywności tłumienia na poziomie 29-30% w przypadku dźwięków odbitych i 19 dB przy dźwiękach transmisyjnych. Maty kwarcowe wyróżniają się również wysoko wytrzymałością naciskową.
• Płyty drewnopochodne – do ich przygotowania wykorzystywane są włókna drzewne, dlatego płyty charakteryzują się wysoką sztywnością i dość sporą grubością (nawet do 7 mm), dzięki czemu doskonale maskują nierówności podłoża. Ze względu na swoją budowę, powinny być stosowane wyłącznie pod panelami drewnianymi. Jak wygląda ich skuteczność tłumienia hałasów? W przypadku dźwięków transmisyjnych wynosi ona 19 db, natomiast przy odbitych do 16%.
• Korek i gumokorek 
  Maty lub płyty korkowe to jeden z lepszych izolatorów akustycznych stosowanych pod panele. Wyciszają zarówno dźwięki transmisyjne – o 17-25 dB, jak i odbite – od 6 do 25%. Mają grubość 2-6 mm i są dość twarde. Potrafią jednak wyrównać tylko bardzo drobne krzywizny podłoża. Ich powszechne wykorzystanie ogranicza zaporowa cena. Często bowiem są dużo droższe niż panele z tańszych kolekcji. Bardziej ekonomiczną wersją mat korkowych są maty z tak zwanego gumokorka. Materiał ten to aglomerat korkowo-gumowy. Ma niewiele gorsze właściwości akustyczne niż korek w pełni naturalny.
• Płyty ekologiczne – wykonywane są z naturalnych materiałów, najczęściej drewnopochodnych. Należy układać w taki sposób, aby łączenia nie pokrywały się z łączeniami paneli. Warto podkreślić, że płyty ekologiczne nie tylko dobrze tłumią dźwięki, ale również są wytrzymałe i gwarantują doskonała izolację termiczną. Należy pamiętać, że podczas układania mogą intensywnie pylić, dlatego warto zabezpieczyć drogi oddechowe.

Panele nie są idealnym materiałem wykończeniowym na podłogę ogrzewaną. Nie wszystkie zresztą są przystosowane do układania na „podłogówce”. Dużym problemem jest też podkład podłogowy. Różnego rodzaju płyty i maty – na przykład pianka polietylenowa, polistyren ekstrudowany, styropian – są dobrymi izolatorami termicznymi i utrudniają przepływ ciepła. Tylko niektóre podkłady nadają się na takie podłogi. Są to przede wszystkim maty poliuretanowo-mineralne, polietylenowo-mineralne. Ich warstwa powinna być cienka – najlepiej nie grubsza niż 2 mm. Dobrze sprawdzi się tu najgorzej wyciszający podkład, czyli tektura falista. Można polecić tu także cienkie maty korkowe.

Pamiętajmy!!

Wybierając podkład pod panele podłogowe zwróćmy uwagę przede wszystkim na właściwości dźwiękochłonne danego materiału, a także – jego jakość. Pamiętajmy, że wymiana podkładu będzie uciążliwa, dlatego wybierzmy materiał dobrej jakości – taki, który przez lata będzie spełniał swoje funkcje wyciszające. Bardzo niska cena materiałów często wiąże się z niższą jakością