Kamień dekoracyjny może być wykorzystany w różnym stylu, więc dopasuje się go do każdego wnętrza. Kamień dekoracyjny jest zawsze oryginalny i niepowtarzalny, często stosuje się go jako główny akcent dekoracyjny w danym pomieszczeniu. Każda płyta wycięta z bloku skały będzie nieco inna. Kolory i wzory poszczególnych rodzajów kamienia są niezwykle różnorodne. Niektóre są stonowane, łagodne w wyrazie, inne niezwykle wyraziste.
Kamień poddaje się obróbce, żeby uzyskać powierzchnię o odpowiednim wyglądzie. To wiąże się z pewnymi cechami użytkowymi. Nie wszystkie metody obróbki stosuje się do każdego rodzaju kamienia, bo nie pozwalają na to jego właściwości, np. podczas płomieniowania marmur lub wapień uległyby zniszczeniu. Płyty kamienne mogą być polerowane w celu nadania im dużej gładkości (ale i śliskości). Szlifowanie, piaskowanie, groszkowanie, sprawi, że elementy kamienne będą miały delikatną lub wyraźną fakturę. To równocześnie sprawi, że będą w pewnym stopniu szorstkie, a nawet antypoślizgowe. Płyty można też ciosać, nacinać, dłutować, prążkować. Te techniki często stosuje się, żeby stworzyć materiał o charakterze rustykalnym.
Najbardziej popularne kamienie naturalne:
Granit jest skałą twardą, odporną na wszelkie czynniki atmosferyczne i w pełni ukształtowaną przez naturę. W związku z powyższym, granit to najpowszechniejsza skała magmowa z dodatkiem czystego kryształu jakim jest kwarc. Dlatego też, kamień ten posiada strukturę jawnokrystaliczną, najczęściej średniokrystaliczną, rzadziej grubokrystaliczną lub drobnokrystaliczną. Występuje w wielu różnych, niepowtarzalnych barwach, tj. białej, kremowej, jasnoszarej czy różowawej. Nie mniej jednak granit można również spotkać w kolorach żółtych, zielonawych, różowoczerwonych czy po prostu czerwonych. Granit posiada doskonałe właściwości cieplne toteż idealnie nadaje się do ogrzewania podłogowego. Granit jest kamieniem ekskluzywnym i w związku z tym nadaje pomieszczeniom stylowy wystrój. Dlatego elementy granitowe wykorzystuje do wykonania parapetów, schodów czy blatów kuchennych.
Bazalt to niemal czarne skały wulkaniczne, jaśniejące wskutek oddziaływania zmiennych warunków atmosferycznych. W bazaltach rzadko widoczne są jakiekolwiek kryształy, głównie ciemnych minerałów. W odróżnieniu od porfirów tło skalne stanowi niemal całą objętość skały.
Łupek nazywa się tak, dzięki temu że łatwo go łupać. Kamień ten najczęściej określa się jako skała metamorficzna, krystaliczna lub osadowa. Ma bardzo zróżnicowany skład. Materiał ten ma najczęściej kolor szary, czasem grafitowy ale zawsze mam dodatki rdzawo-brązowych przebarwień.
Do grupy kamieni dekoracyjnych trochę mniej twardych należą marmury, wapienie i trawertyny. Ich odporność na zarysowania jest mniejsza niż w przypadku granitu, więc jeśli ułożymy z nich podłogę w holu przy wejściu, musimy liczyć się z tym, że po pewnym czasie może być nieco porysowana i trzeba będzie ją przeszlifować.
Marmur ma charakterystyczny wygląd, który łatwo rozpoznać, zawdzięcza to specyficzny żyłkom, które przebiegają przez strukturę kamienia. To właśnie dzięki żyłkom niektóre marmury mają prawie jednolitą powierzchnię, a inne wyraźne wzory, tekstura marmuru jest bezładna – dlatego każdy marmur wygląda inaczej. Odznacza się on jednolitą krystaloblastyczną strukturą, w której ziarna mineralne są niewidoczne lub słabo zauważalne. Marmury powstałe z takich samych skał wizualnie różnią się od siebie (np. z powodu odmiennych warunków, w jakich powstały). Po procesie polerowania marmury uzyskują trwały połysk. Marmury różnią się od siebie kolorystyką. Można je spotkać w odmiennych odcieniach, począwszy od bieli, poprzez odcienie szarości, żółci, błękitu, a skończywszy na ciemnych odcieniach brązu i czerni.
Wapień to jedna z najbardziej rozpowszechnionych na świecie skał osadowych. Na skutek domieszek związków żelaza lub węglistych substancji organicznych wapień może mieć barwę różową, czerwoną, brunatną, a nawet czarną. Warto zaznaczyć, że wapień to kamień, który wyróżnia się lekkością, chociaż ma stosunkowo zbitą strukturę. Wyróżnia się wapienie drobno- i gruboziarniste. W drugim przypadku widoczne na powierzchni większe ziarna minerałów stanowią dekorację materiału. Na powierzchni można czasem zauważyć drobne skamieniałości, co sprawia, że kamień zyskuje jeszcze bardziej oryginalny wygląd. Tym, co wyróżnia wapień jest wyjątkowa plastyczność – kamień ten bardzo łatwo poddaje się obróbce mechanicznej.
Trawertyn charakteryzuje się wysoką porowatością oraz drobnoziarnistą, paskowaną strukturą. To skała osadowa powstająca w wyniku wytrącania się węglanu wapnia podczas wypływania wód podziemnych na powierzchnię. Każda płytka trawertynu jest wyjątkowa, posiada unikalny wzór i zabarwienie. Trawertyn dostępny jest w różnych formach i sposobach obróbki. To kamień uniwersalny, który może być stosowany niemal wszędzie.
Jedną z cech kamienia naturalnego jest nasiąkliwość, która decyduje o tym, jak łatwo i szybko kamień będzie chłonął zabrudzenia. Plamy z kolorowych płynów, np. barszczu lub czerwonego wina, na kamieniu chłonnym mogą powstać już po krótkotrwałym zalaniu i być trudne do usunięcia. Stosuje się trzystopniową klasyfikację kamienia pod tym względem. Do klasy A (najmniej chłonne) należą granit, alabaster, kwarcyt i niektóre marmury. Część tych ostatnich kamieni oraz porfiry i łupki należą do grupy B (średnio chłonne). Najbardziej chłoną wodę niektóre marmury, porfiry i piaskowiec. Wybierając materiał do wykończenie wnętrza domu należy upewnić się, do jakiej klasy chłonności jest zaliczany dany kamień.
Kamień dekoracyjny we wnętrzu można układać na wiele sposobów i różnicować efekt wizualny, robiąc spoiny węższe lub szersze. Generalnie w okładzinach tradycyjnych, rustykalnych spoiny są bardzo szerokie, mogą mieć 1-2 cm szerokości, zwłaszcza w przypadku płyt nieregularnych. Im mniejsze elementy kamienne, tym spoina może być cieńsza. Również w nowoczesnych aranżacjach stosuje się węższe wypełnienia między płytami. Cienki spoiny są popularne także w okładzinach kamiennych wykonanych z bardzo dużych elementów. O szerokości spoiny może decydować również sposób wykończenia krawędzi płyt, to, czy są zaokrąglone lub fazowane, czy cięte na ostro. W ostatnim przypadku spoina może być bardzo cienka.
Jeżeli jesteście w trakcie budowy domu lub remontu mieszkania, z pewnością przyda się Wam gładź szpachlowa. Zastosowanie odpowiednio dobranego produktu jest niezbędne dla wykończenia ścian. Aby nadać im idealne i trwałe wygładzenie, koniecznie sprawdźcie, jakie rodzaje gładzi szpachlowych macie do wyboru.
Gładź szpachlowa jest nowoczesnym zamiennikiem dla tynku. Dzięki temu, że tworzy nieskazitelną powierzchnię, sprzyja łatwej aplikacji farb naściennych i zapobiega osadzaniu się kurzu w porowatej fakturze. Różne rodzaje gładzi szpachlowych możecie zastosować zarówno w budynku stawianym od podstaw, jak i podczas remontu mieszkania w starej kamienicy, aby ujednolicić ściany i nadać ich powierzchni doskonałą gładkość na długie lata.
Co to jest gładź? Podstawowym składnikiem mieszanki jest zazwyczaj gips, który służy zarówno jako element wiążący i wypełniający. Dodatkowo w preparacie często znajdują się domieszki innych minerałów, na przykład kreda czy dolomit, a także plastyfikatory oraz substancje opóźniające wiązanie gipsu, dzięki którym precyzyjnie i bez pośpiechu możecie przeprowadzić prace wykończeniowe.
Wśród gładzi szpachlowych możemy wyróżnić cztery typy oparte na zróżnicowanym składzie mieszanki. Zawartość określonych substancji decyduje o tym, w jakich warunkach gładź spełni swoje zadanie. Zanim zakupicie konkretny produkt, koniecznie sprawdźcie, na czym dokładnie polegają różnice między składem gipsowym, wapiennym, cementowym i polimerowym.
GŁADŹ GIPSOWA
Najstarsza spośród gładzi. W jej skład wchodzi syntetyczny lub naturalny gips o bardzo drobnej granulacji. Te z naturalnego są bielsze i dłużej wiążą; te z syntetycznego mają z kolei większą wytrzymałość na uszkodzenia mechaniczne. Gładź gipsowa sprzedawana jest zazwyczaj jako gładź sypka, która dopiero po rozrobieniu z wodą w odpowiednich proporcjach może być nakładana na ściany. Gładź gipsowa może być stosowana na powierzchniach cementowych, cementowo-wapiennych, do płyt gipsowo kartonowych, powierzchni gipsowej oraz bezpośrednio na betonie. Używa się jej na powierzchniach wstępnie wyrównanych i oczyszczonych. Stosowana jest do wykonania ostatecznych zaprawek przeznaczonych pod malowanie pomieszczenia. Po nałożeniu gładź gipsową należy koniecznie przeszlifować. Gładź szpachlowa bardzo dokładnie wypełnia rysy i pęknięcia, a także tworzy idealnie gładką płaszczyznę, gotową do malowania. Polecana jest do prac wykończeniowych i remontowych wewnątrz pomieszczeń, a szczególnie do całopowierzchniowego wygładzania ścian i sufitów, spoinowania płyt g/k z taśmą zbrojącą, niwelowania dużych chropowatości, nierówności i pęknięć na powierzchni tynków, płyt drewnianych, materiałów drewnopochodnych oraz do wyrównywania podłoży z cegły i betonu. Dzięki nowoczesnej formule może być stosowana jako warstwa wierzchnia bez konieczności użycia gotowych gładzi szpachlowych.
GŁADŹ WAPIENNA
Spoiwem gładzi wapiennej jest wapno. Pozwalają uzyskać warstwę nieprzekraczającą 5 mm grubości. Gładzie wapienne można nanosić ręcznie lub maszynowo. Są paroprzepuszczalne i mają biały kolor. Pozwalają uzyskać bardzo gładką powierzchnię. Są łatwe do urabiania i mają dobrą przyczepność do podłoża. Dopuszcza się ich stosowanie w pomieszczeniach o podwyższonej wilgotności. Powinno się je wygładzać na mokro, bez szlifowania, ale jest ono dopuszczalne. Gładzie takie można układać na tynki wapienne, cementowo-wapienne i beton. Nie powinno się ich stosować na podłożach gipsowych. Jedną z zalet gładzi wapiennych jest większa odporność na porastanie pleśniami niż w przypadku pozostałych produktów. Wysoka paroprzepuszczalność zapewnia też komfortowy i zdrowy mikroklimat we wnętrzach.
GŁADŹ CEMENTOWA
Najtrwalsza spośród gładzi, ponieważ spoiwem wiążącym jest w niej cement. Sprzedawana w postaci suchej, przed nałożeniem wymaga rozrobienia z wodą. Gładź cementowa charakteryzuje się największą odpornością na działanie zmiennych warunków atmosferycznych oraz na wpływ podwyższonej wilgotności powietrza. Nie wygładza nierówności tak dobrze jak gładź gipsowa, jednak nie wymaga szlifowania. W sprzedaży są też cementowe gładzie białe. Nakłada się je dwu- lub trójwarstwowo, zależnie od stanu podłoża. Są paroprzepuszczalne. Gładzie cementowe lub cementowo-wapienne można nanosić ręcznie lub maszynowo. Ich grubość po nałożeniu wynosi 1-3 mm.
GŁADŹ POLIMEROWA
Podobnie jak wszystkie inne gładzie mają postać suchych mieszanek do rozrobienia wodą, ale znajdziesz i takie, które są gotowe do nakładania, zapakowane w plastikowe wiaderka. Od gładzi gipsowych i cementowych różnią się znacznie większą elastycznością. Warto je stosować na tak zwanych podłożach trudnych – na przykład ścianach, które ulegają niewielkim ruchom konstrukcyjnym. Są też odporne na wilgoć. Gładzie polimerowe wymagają szlifowania, a więc pylenia nie da się uniknąć. Gładzie szpachlowe polimerowe można nanosić ręcznie lub maszynowo. Ich grubość po nałożeniu wynosi 1-3 mm.
Przed nałożeniem gładzi podłoże należy starannie przygotować. Powinno ono być suche i odpylone, wszystkie ruchome fragmenty usunięte, a ubytki wyrównane szpachlówką. Wstępnie przygotowane podłoże należy zagruntować. Przed nakładaniem gładzi powinny one schnąć minimum 12 godzin. Gładziowanie powierzchniowe wykonuje się w jednej lub kilku warstwach, w zależności od rodzaju podłoża i oczekiwanego efektu. Każda kolejna warstwa może być układana dopiero po wyschnięciu poprzedniej. Można je nakładać maszynowo lub ręcznie przy pomocy pacy ze stali nierdzewnej. Gładź naciąga się równomiernie, pacę silnie dociskając do podłoża. Po nałożeniu powierzchnię szlifujemy papierem ściernym, przystosowując ją do np. powłoki malarskiej, według zaleceń producenta farb. Narzędzia należy umyć wodą od razu po zakończeniu prac.
Jednym z bardziej istotnych elementów jeśli chodzi o wykończenie zadaszenia w domach jednorodzinnych, jest poprawne wykonanie montażu instalacji rynnowej, wobec czego, musimy pamiętać, przede wszystkim o tym, aby zagwarantować sobie tutaj poprawne podejście do montażu tej właśnie instalacji. Wynika to przede wszystkim z faktu tego, iż instalacja rynnowa odgrywa zdecydowanie najważniejszą rolę w procesie transportowania wody deszczowej zbieranej przez dach, do kanałów burzowych, co jest przecież podstawowym elementem jeśli chodzi o poprawne zabezpieczenie budynku przed szkodliwym wpływem opadów atmosferycznych.
Rynny do domu jednorodzinnego – ważna zasada
Wskazane jest zastosowanie rynien, rur spustowych i obróbek blacharskich wykonanych z tego samego metalu co pokrycie dachu. Jeśli planujemy pokryć dach blachą aluminiową, powinniśmy wybrać orynnowanie z aluminium. Gdy zamierzamy wykonać pokrycie z blachy cynkowanej lub cynkowo-tytanowej, dobierzmy rynny z cynku lub tytan-cynku. Dzięki temu eliminujemy ryzyko korozji występujące na styku różnych metali.
Do pokryć ceramicznych i bitumicznych mamy dowolność wyboru. Rynny do domu jednorodzinnego z pokryciem z dachówek, pap lub gontów bitumicznych mogą być wykonane z blachy stalowej, aluminium lub PCV.
Rynna plastikowa PCV z tytancynku czy rynny metalowe – które wybrać?
Wybór rynny zależy od gustu i możliwości finansowych inwestora. Najtrwalsze, ale też najdroższe są rynny aluminiowe. Nieco tańsze i charakteryzujące się dobrymi parametrami wytrzymałościowymi są rynny ze stali cynkowej powlekanej lub tytan-cynkowej. Najtańszym rozwiązaniem jest zastosowanie rynien z PCV, które nie są jednak tak trwałe jak aluminium czy tytan-cynk. Tanim i niepolecanym rozwiązaniem jest wybór rynien z blachy cynkowanej bez dodatkowego zabezpieczenia antykorozyjnego.
Oprócz klasycznych rynien o przekroju okrągłym dostępne są też nowoczesne rynny kwadratowe. Niektóre instalacje rynnowe o kwadratowym przekroju można stosować w budynkach o dachu w systemie bezokapowym.
Istotne cechy rynien, na które należy zwrócić uwagę to:
Warto wiedzieć, że istnieją dachowe systemy przeciwśniegowe i przeciwoblodzeniowe, które obejmują ogrzewanie rynien zewnętrznych i wewnętrznych, dachów, rur spustowych i koryt zlewowych.
Montaż rynien:
Aby rozpocząć montaż systemu rynnowego, należy określić gdzie chcemy umieścić odpływ z rynny do rury spustowej. To będzie najniżej położony punkt orynnowania. Po zamontowaniu odpływu, musimy odpowiednio rozmieścić haki. Ich położenie określa kilka warunków, które trzeba spełnić dla odpowiedniego działania instalacji.
Pierwszym z nich jest zachowanie spadku rynny. Powinien on wynosić 3-5 mm na każdy metr bieżący. Zapewni to skuteczne i sprawne odprowadzanie wody do odpływu. Zalecanym rozwiązaniem jest montaż dwóch skrajnych haków na wysokościach odpowiednich dla wymaganego spadku i poprowadzenie między nimi sznurka, który wyznaczy położenie haków pośrednich.
Montując haki należy pamiętać, że nie mogą być oddalone dalej niż 15 cm od odpływów, łączników i narożników. Dlatego warto wcześniej rozłożyć rynny wzdłuż ściany i zaplanować umiejscowienie wszystkich elementów. W pozostałych miejscach rozstaw haków może wynieść maksymalnie 60 cm. Rzadsze ich rozmieszczenie może spowodować odkształcenie lub zniszczenie rynien. Jeśli spodziewamy się, że rynny będą narażone na znaczne obciążenia śniegiem i lodem, tę odległość można zmniejszyć do 50 cm.
Elewacje budynków są narażone na niekorzystne oddziaływanie różnego rodzaju czynników zewnętrznych, dlatego ulegają zanieczyszczeniom i uszkodzeniom. Malowanie to najprostszy sposób na odnowienie elewacji – pod warunkiem że zastosuje się właściwą farbę, a wcześniej naprawi uszkodzenia tynku.
Jeśli tynk jest tylko zabrudzony, widać na nim nalot z glonów lub pleśni, wystarczy czyszczenie i malowanie elewacji. Drobne pęknięcia, a nawet większe uszkodzenia często da się w prosty sposób naprawić, pod warunkiem że nie są rozległe. Wiele problemów z tynkiem wynika z zawilgocenia muru i wówczas, zanim zajmiecie się ratowaniem elewacji, musicie definitywnie zlikwidować przyczynę pojawiania się wilgoci i osuszyć ściany.
Uszkodzenia i wady tynków:
Gdy elewacja nie jest bardzo zniszczona, ale podłoże mocne, a pęknięcia niewielkie, napraw będzie mało i miejsca te nie będą się wyróżniały na elewacji. Wystarczy wtedy zagruntowanie podłoża i pomalowanie farbami elewacyjnymi. Nie zawsze jednak farba zakryje i wyrówna wszystkie różnice między starym tynkiem a naprawianymi miejscami. Jeśli napraw jest dużo, można po zagruntowaniu ścian nałożyć na całą ich powierzchnię tynk cienkowarstwowy. Sprawi to, że elewacja będzie miała jednakową fakturę, a farba utworzy jednolitą powłokę.
Przed malowaniem zawsze bezpieczniej jest zastosować preparat gruntujący. Zawiera on głównie spoiwo, dlatego odpowiedni jest tylko taki, który jest dobrany do rodzaju farby elewacyjnej. Wyrówna on nasiąkliwość podłoża i zwiększy przyczepność nakładanej na nie powłoki malarskiej.
Farbę elewacyjną dobiera się zależnie od rodzaju podłoża. Dlatego przed jej zakupem trzeba wiedzieć, jaki jest rodzaj tynku i jaką farbą był pomalowany. Niestety, nie jest łatwo to ustalić, więc jeśli nie ma pewności, warto na próbę pomalować nową farbą fragment ściany i po pewnym czasie sprawdzić, czy nie pojawiły się jakieś problemy.
Zastosowanie niewłaściwych farb elewacyjnych może spowodować nie tylko szybkie niszczenie nowej powłoki, ale również doprowadzić do uszkodzeń samego tynku w wyniku ograniczonej paroprzepuszczalności powłoki malarskiej. Problem ten dotyczy szczególnie starych, nieocieplonych ścian lub ocieplonych wełną mineralną.
Podział farb elewacyjnych należy traktować orientacyjnie, gdyż producenci oferują również wyroby mieszane, o własnościach nieco innych niż te, które charakteryzują spoiwa podstawowe. Dlatego zarówno ich własności, jak i zakres zastosowania można ocenić na podstawie parametrów konkretnego wyrobu zamieszczonych na opakowaniu lub w karcie technologicznej.
Chcecie coś zmienić w swoim wnętrzu – odświeżyć jego wygląd i zmodyfikować układ pomieszczenia, lecz wizja remontu Was przeraża? Postawcie na małe zmiany, które dają wielki efekt! W tej sytuacji idealnie sprawdzi się tapeta. Ta uniwersalna metoda zdobienia ścian w Europie pojawiła się już na przełomie średniowiecza. Z niebywałą precyzją ręcznie wykonywane wzory były jednak zarezerwowane tylko dla bogatych. Dzisiaj każdy sobie może pozwolić na zakup tapety i łatwą przemianę wnętrza swojego domu.
Starannie wytapetowane ściany wyglądają bardzo atrakcyjnie. Ogromna liczba dostępnych wzorów i kolorów tapet sprawia, że każdy znajdzie coś dla siebie. Zamiast zwykłej tapety można wybrać fototapetę, tapetę tekstylną lub wytłaczaną albo natryskową.
Tapetami możemy ozdobić wszystkie ściany oraz sufity a nawet sfatygowane drzwi szaf wnękowych. Tapeta potrafi ukryć drobne nierówności podłoża i wytłumić pogłos w pomieszczeniu. Przeważnie łatwo ją naprawić lub zerwać, by starą wymienić na nową. Niektóre z nich są samoprzylepne, co ułatwia i przyśpiesza prace wykończeniowe.
Zalety tapet naściennych:
Popełniane błędy podczas tapetowania.
Jak odmienić ściany za pomocą tapety?
Położenie tapety na ścianie to nie tylko ozdobienie pokoju, ale również zabieg, który pozwoli ukryć jego mankamenty. Chcecie, aby małe i wąskie wnętrze wydawało się szersze? Rozwiązaniem będzie to, czego nie lubią w ubiorze osoby, pragnące wyglądać szczupło, czyli – poszerzające poziome pasy. Dzięki tapetom z takim właśnie wzorem nawet mały pokój będzie wydawał się szerszy, dzięki czemu przestrzeń będzie bardziej przyjazna. Aby nie potęgować przytłaczającej atmosfery małego pokoju, unikajcie tapet w ciemnych kolorach, zapomnijcie także o bardzo wzorzystych tapetach. Jeśli natomiast pragniecie, aby wnętrze wydało się nieco wyższe, wybierzcie tapety we wzory, układające się w pionowe pasy. Jeśli tapety będą nieco jaśniejsze u góry, zyskacie dodatkowy efekt optycznego powiększenia przestrzeni. Warto pamiętać, że położenie tapet wymaga więcej cierpliwości, niż zwyczajne malowanie ścian. Nie wszystkie tapety są zmywalne, dlatego też niektórzy uważają, że dużą wadą tapet jest ich szybkie brudzenie się. Dlatego też jeśli wybieramy tapety do pokoju dla dziecka, czy też decydujemy się na tapety kuchenne, najlepiej, by były one zmywalne i wodoodporne. Doskonałym pomysłem będą tapety winylowe, które łatwo można utrzymać w czystości. Tapety typu raufaza są niemal stworzone do tego, by maskować wszelkie mankamenty na ścianach. Wyróżniają się one zazwyczaj nieregularnym, wypukłym wzorem. Nada on także ciekawy charakter wnętrzu, ocieplając je. Pamiętajmy jednak, że nie wszystkie mankamenty ściany można zamaskować tapetą. Gdy mamy do czynienia z większymi nierównościami, trzeba będzie rozważyć położenie glazury, wykonanie sztukaterii z gipsu, czy też położenie różnego rodzaju paneli.